Overdosis spiritualiteit? Seks helpt!

‘Wat jij nodig hebt, is vrouwelijke energie. Je bent verschrikkelijk boos, dat moet er nú uit. Schrijf een boze brief aan al die mannen die ik in je veld zie, ook aan je vader. Ze zijn niet te vertrouwen. Als je dat niet doet, raak je je woede nooit kwijt en kom je niet verder. Je stuurt ze niet op, maar moet ze wél schrijven. Ik raad je ook aan om veel roze te dragen, dat heelt de zwarte plekken in je aura. En omring je voorlopig alleen met de liefde van vrouwen, die doen je geen kwaad, ze zijn je zusters en zullen je genezen.’

Reading

Eind vorig jaar was ik het spoor een beetje bijster. Mijn vader was ernstig ziek en uitbehandeld, ik had te weinig werk, sliep slecht, kortom: algehele malaise. Dus toen mijn buurvrouw op straat vroeg hoe het ging, barstte ik in tranen uit. Kut, het ging kut. Ze wist meteen raad. Ik moest voor een reading naar Nina, die haar al vaak geholpen had om de dingen weer helder te krijgen. Echt, daar zou ik van opknappen! Nu ben ik niet zo spiritueel, maar ik stond op dat moment open voor alles waar ik me ook maar een beetje beter door zou kunnen voelen.

Zwaar op de maag

Dus daar lag ik, twee dagen later. Omringd door kussens, op een matras op de grond. In een aquariumachtige woonkamer. Op mijn schoot een schattig hondje. Aan mijn voeten een kat. Naast me staan op een dienblad een pot thee en een schaal koekjes. Nina zit tegenover me op een kussen. Ze praat. Onafgebroken. Ik probeer er de hele tijd een speld tussen te krijgen. Ze luistert niet, want dit is een reading, dus ze ‘leest’ me. En ik blijk een behoorlijk zwaar op de maag liggend boek te zijn.

Altijd aan mijn jeugd gedacht als aan een sprookje in een vinexwijk-avant-la-lettre. Blijkt niets van te kloppen. Als kind blijk ik vrijwel geen veiligheid of grenzen gekend te hebben. Lisa zag het al toen ik binnenkwam. Dat ik dénk dat ik heel beschermd en gelukkig ben opgegroeid, is een teken aan de wand. Door dat plaatje hoef ik niet te voelen hoe het werkelijk was. Allemachtig. Al mijn mooie jeugdherinneringen in één keer om zeep. Terwijl die me de laatste tijd, tussen hoop en vrees om mijn vader, juist zo troosten. Ik sputter tegen, maar Nina kijkt me meewarig aan. Dit komt ze vaker tegen: totale ontkenning. Maar goed dat ik naar haar toe ben gekomen, alleen zou het me nooit lukken om mijn verhaal een andere wending te geven.

Psychologische thriller

Dan krijg ik iets van een psychologische thriller. Nina gaat zelfs zachter praten. Door mijn onvermogen om boos te worden heb ik de mannen in mijn leven onbewust altijd getriggerd om me slecht te behandelen. Ik breng er wat tegenin over knallende ruzies en zorgzame, trouwe vrienden, met wie ik ook als de relatie over is nog liefdevol contact heb, soms al dertig jaar. Ik kan wel proberen om hilarische chicklit van mezelf te maken, zie ik Nina denken, maar nee, het thema is emotionele mishandeling.

Wandelen met Inca’s

Ik geef het op. Hier valt niet tegen op te protesteren. Ik ben uitgeput. Na een zusterlijke omhelzing van Nina en een laatste advies om binnenkort toch vooral de workshop ‘wandelen met de Inca’s’ te gaan volgen, sta ik weer op straat. Om de hoek bel ik mijn vader om te vragen hoe het met hem gaat. Dat voelt een beetje stiekem. Als we ophangen, zegt hij: ‘Ik hou van je, pop.’ ‘Ik ook van jou, pap.’ En ineens word ik woest: is dat mens nou helemaal gestoord? Een boze brief schrijven aan mijn vader, terwijl hij voor z’n leven aan het vechten is en er niets is wat ik hem kwalijk neem? Hoe bedenkt die troela het? Waarom projecteert ze al haar soesa op mij?

Als de man in mijn leven ’s middags langskomt, sleur ik hem zo’n beetje mee naar boven. Want één ding is na deze ochtend glashelder: ik heb vooral heel veel behoefte aan mannelijk energie. Ik verheug me zelfs op de voetbalwedstrijd van vanavond, lekker samen met onze voeten op tafel bier drinken zonder glas. De zwarte vlekken in mijn aura hebben dorst…