ik mijn naam veranderde

Jill (50): “Het voelt nog steeds goed, merk ik als ik opsta. Gisteren kreeg ik de mail dat het nu écht officieel is. Meteen belde ik mijn moeder, ze was jarig, dat maakte het extra leuk. Daarna heb ik familie en vrienden geappt en het op Facebook gezet.
De afgelopen maanden was ik toch steeds bang dat de rechter zou zeggen: ‘Mevrouw, dit gaan we niet doen.’ Sinds gisteren is die spannende tijd voorbij. Ik voel me goed en meer mezelf nu, deze naam past gewoon beter bij me: Jill is leuk, stoer, krachtig.
In mijn omgeving is iedereen er inmiddels wel aan gewend dat ik geen Carla meer heet, want ik noem mezelf nu al zo’n twee jaar Jill. Hoewel mijn man het prima vond dat ik dat deed, duurde het wennen bij hem wel even – maar ja, wat wil je ook, na ruim twintig jaar samen. De kinderen noemen me natuurlijk meestal mama, dus voor hen speelt het minder. Op de basisschool ben ik gepest met mijn voornaam. Van Carla werd dan Clara gemaakt en dat associeerden mijn klasgenoten met koeien. Dat heb ik me altijd aangetrokken, vooral omdat het niet bij woordgrapjes bleef, ze duwden me ook. Tot we verhuisden en ik naar een andere school ging. Daar heeft niemand het er ooit over gehad. Misschien was dat nare gevoel er niet geweest als ik niet zo’n slechte start had gehad, dat weet ik niet, maar jarenlang kreeg ik altijd een onzeker gevoel als ik mijn naam noemde.
Geen idee hoe ik aan de naam Jill kom. Ik gebruikte hem voor het eerst tijdens een vakantie zonder ouders, toen mijn vriendin zich ook anders noemde. Het voelde goed om me zo voor te stellen. Dus dat bleef ik doen tijdens vakanties en buiten mijn woonplaats. Verder deed ik er niets mee. Tot een volwassene een jaar of drie geleden hetzelfde oude kindergrapje maakte, toen was ik er ineens helemaal klaar mee. Dat je dat nog doet op onze leeftijd!
Een vriendin zei: ‘Als je het zo naar vindt, dan verander je je naam toch?’ Dat vond ik nogal wat. Zeventien jaar ben ik hier verloskundige geweest, veel mensen kennen me als Carla, was het niet raar om dat te veranderen? En hoe zouden mijn ouders het vinden? Die wisten helemaal niet dat ik er altijd zo’n last van had. Daarom vroeg ik het eerst aan mijn moeder, want ik wilde haar niet kwetsen. Gelukkig zat er geen speciaal gevoel achter mijn naam. Toen ik vertelde over het gepest en dat ik me- zelf tijdens vakanties al lang Jill noemde, vond mijn moeder dat meteen hartstikke goed bij me passen.

‘‘Ik moest een heel uitgebreide motivatiebrief aan de rechter schrijven’’

Mijn vriendin raadde me toen aan om op Facebook te beginnen en daar beide namen bij mijn profiel te zetten. Heel spannend vond ik dat. Er kwam maar één negatieve reactie: Zit je lekker in je midlifecrisis?Mensen vroegen er wel naar, maar vaak persoonlijk en niet online. En in nieuwe situaties stelde ik me voortaan voor als Jill. Dat was in het begin best onwennig. Na een jaar heb ik Carla weggehaald op Facebook en niet lang daarna besloot ik mijn nieuwe naam officieel te maken. Daar moest ik blijkbaar naartoe groeien. Op een dag had ik er geen zin meer in om bijvoorbeeld bij de tandarts nog Carla te heten. Om het in de officiële basisadministratie te kunnen veranderen, heb je toestemming van de rechter nodig. Dat moet je via een advocaat regelen en in mijn geval kostte dat negenhonderd euro. Ik moest een heel uitgebreide motivatiebrief schrijven waarin ik uitlegde waar ik als Carla allemaal tegen- aan was gelopen en wat voor impact dat op me heeft gehad. Als een rechter twijfelt aan je verhaal, kan het dat je nog een nadere toelichting moet komen geven, maar bij mij was dat niet zo. Binnen twee maanden had ik de uitspraak. Toen moest ik nog drie maanden wachten omdat iemand ertegen in beroep kan gaan. Die termijn is sinds gisteren voorbij. Ik ben nu officieel Jill, voor de rest van mijn leven. En wat ik voelde als Carla is voorbij.”