Omhels je innerlijke bejaarde!

Wat doe je als je ouder wordt? Blijf je hard hijgend en steeds gefrustreerder achter de 35-jarige die je ooit was aanrennen? Of omhels je je innerlijke bejaarde? Caroline Griep ontdekt de voordelen van het laatste.

Natuurlijk is het bijna niet te bevatten. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat je nachtenlang bier dronk om daarna op de markt brood en kaas te halen voor het ontbijt. Totdat je puberella op vrijdagavond sms’t met de vraag hoe laat ze thuis moet zijn. ‘Eén uur’ antwoord je en gaat om half elf naar bed. Bekaf.

Natuurlijk heb je geen bril nodig, je ziet alles nog prima… Totdat je op de fiets vrolijk naar een oude bekende zwaait. Wat leuk! Hij is nog net zo’n lekker ding als vroeger. Maar waarom geeft hij geen sjoege en de oude man die naast hem loopt wel? ‘Hé Griep!’ roept die. Hoe weet hij je naam? Je stopt voor een praatje en hij stelt zijn zoon aan je voor die net is gaan studeren…

Natuurlijk ben je niet in de overgang. Gek! Dat kan toch helemaal nog niet? Dat is iets voor oude vrouwen, niet voor jou. Totdat je bedenkt dat je, pak ‘m beet, een jaar geleden echt niet drie keer per week midden in de nacht naakt op het balkon stond om af te koelen…

Koffiedrinkende bejaarden

Natuurlijk is ouder worden confronterend. Zeker als je berichten ziet, zoals een tijd terug, naar aanleiding van het CBS-feit dat één op de twee volwassenen in ons land in 2019 vijftigplusser zal zijn. Met daarbij een fijn plaatje van koffiedrinkende bejaarden. Oud is oud, zal de 30-something-beeldredacteur ongetwijfeld gedacht hebben. Terwijl het eigenlijk goed nieuws is: de vijftigplusser rukt op! Zeven miljoen Nederlanders zijn straks ook niet meer jong en strak. Dat biedt toch ongekende en vrolijk stemmende mogelijkheden?

Wie zonder enig getob ouder wordt, steekt nu zijn of haar hand op. Volgens mij is het vaker best een soort klap als je beseft dat je innerlijk (voor altijd 27 toch?) écht niet meer spoort met je uiterlijk (50, tenminste dit jaar). Waarop je snel besluit om je niet te pakken laat nemen. Niet zonder strijd in ieder geval.

Jeugdig fanatisme

Er is niets mis met er goed uit willen blijven zien. Of gezond leven. Tuurlijk niet. Maar te veel jeugdig fanatisme brengt risico’s met zich mee. In de vorm van, ik noem maar wat, ‘van achteren lyceum, van voren museum’. Of van vaders die flirten met de vriendinnen van hun dochters. Dat is ook heel erg. Zelfs als je niet doorslaat, word je humeur er soms niet beter op (nee, niet alleen door de overgang). Heb je jezelf ’s ochtends opgekalefaterd om de deur uit te kunnen, word je op straat, op je werk of waar dan ook geconfronteerd met de jeugd, die nu eenmaal overal rondhuppelt, beeldschoon en rimpelloos. De arrogantie.

En dan moet je ook nog dealen met het besef dat je nu toch vrijwel zeker over de helft van je leven bent. Als je mazzel hebt. Terwijl je misschien nog steeds wel loopt te bedenken wat je wilt worden als je later groot bent, is het ineens een feit dat je over een paar jaar al in een aanleunwoning mag wonen. Je zou om minder bij een therapeut belanden…

Is 50 echt het nieuwe 40?

‘Veertig is de ouderdom van de jeugd, vijftig de jeugd van de ouderdom’ las ik laatst ergens. Hè fijn, is het dan toch waar, dat van die tweede jeugd? ’50 is het nieuwe 40’ klinkt ook opbeurend. Toch? En een of andere maniak beweerde zelfs ergens dat ’50 het nieuwe 30 is’. Tja, en wat is 30 dan? Het nieuwe 10?

Pffff!

Toch moet je er iets mee. Met die leeftijd. Het accepteren bijvoorbeeld. Maar hoe doe je dat? Blijf je steeds harder hijgend en gefrustreerder achter de ‘beeldschone’ 35-jarige die je ooit was aanrennen? Of omhels je je innerlijke bejaarde?

Toen ik zelf de vijftig naderde en echt wel enig chagrijn voelde, besloot ik eens schoorvoetend kennis te maken met mijn innerlijke bejaarde. Bleek een aangenaam type te zijn. Ze is in ieder geval een stuk gezelliger dan die tobbende dertiger met wie ik vroeger dagelijks moest dealen… Want, man, waar die allemaal niet mee zat, daar viel soms niet mee om te gaan. Mijn nieuwe vriendin op leeftijd en ik lachen ons soms, heel puberaal, ik geef het toe, en geen gezicht op onze leeftijd, slap om de herinneringen.

Hoe ouder, hoe beter

Godzijdank blijk ik mezelf, met mijn net ontdekte gemoedstoestand, niet voor de gek te houden. In de Volkskrant schreef Suzanne Weusten laatst zelfs een artikel over drie boeken die aantonen dat we ‘hoe ouder, hoe gelukkiger’ worden. Uit verschillende onderzoeken is allerlei moois gebleken. Zo ontdekte de Amerikaanse hoogleraar Arthur Stone dat ons geluksgevoel rond de vijftig weer begint te groeien, om te blijven klimmen, ook boven de tachtig. Natuurlijk takelen we lichamelijk af, maar door onze levenservaring zijn we emotioneel stabieler dan toen we jonger waren. We voelen minder woede, angst en zorgen dan andere generaties.

De Amerikaanse psycholoog Mindy Greenstein (50) en de psychiater Jimmie Holland (85) beweren zelfs dat als we als ‘jongere’ negatief denken over ouder worden, we meer kans hebben op een ernstige chronische ziekte dan als we er positief en realistisch in staan. Dat klinkt toch als muziek in onze net door de audicien geteste oren?

Moedig voorwaarts dus. Hoe mooi zal de wereld er in 2019 wel niet uitzien als de helft van Nederland zijn innerlijke bejaarde omhelsd heeft? Lachen we met z’n allen meewarig om al die gerontofoben… 50+ rules!